حق غرامت و غل و زنجیر آن برای کارکنان

جبران خسارت طبیعی ترین حق کارمند است، اما من در حال حاضر در مورد آن صحبت نمی کنم. در واقع، من از زاویه بسیار متفاوتی به ماجرا می پردازم. من به شما خواهم گفت که چگونه چیزی به نام غرامت مانع از زندگی ما می شود…

به عنوان بخشی از شغلم، به کارمندان بسیاری از شرکت ها آموزش می دهم. من با دوستان جوان زیادی آشنا می شوم که در این شرکت ها کار می کنند و از کاری که انجام می دهند راضی نیستند. از آنها بپرسید: “اگر راضی نیستید، چرا شغل خود را رها نمی کنید؟” وقتی می پرسم معمولاً همین پاسخ را می گیرم: “در داخل غرامت دارم، نمی توانم ترک کنم.” وقتی می پرسم چقدر کار می کنند، معمولا می گویند دو سه سال است که در آن شرکت کار می کنند. حالا من یک داستان برای شما تعریف می کنم. این یک داستان واقعی است.

سالها پیش با زنی آشنا شدم که مهندس شیمی بود. او حدود 10-12 سال از من بزرگتر بود. من در آن زمان حدود 20 سال داشتم و او حدود 30 سال داشت. در حین چت با او مدام از شغلش شاکی بود. او مجبور بود به طور مداوم در کارخانه ای که در آن کار می کرد مواد شیمیایی تنفس کند و این باعث می شد که او خیلی ناراحت شود. از او پرسیده شد: پس چرا شغلت را رها نمی کنی؟ وقتی پرسیدم گفت: نمی توانم بروم چون هشت سال است که در این کارخانه کار می کنم و در داخل غرامت دارم. او گفت. درست ده سال بعد دوباره با آن شخص آشنا شدیم. کاملاً فرو ریخته بود. “چه اتفاقی برای خواهرت افتاده است؟ تونستی بیرون بیای؟ من پرسیدم. “نه جم عزیز، کجایی؟ من هنوز در همان کارخانه هستم. الان 18 سال می گذرد و نمی توانم بروم. ای کاش آن موقع می رفتم.» او پاسخ داد… مردم جان خود را فدای غرامت می کنند.

زندگی مانند یک بازی پوکر است. شما در یک بازی می نشینید و وقتی وارد می شوید، وارد می شوید، اما این یک بازی است که دیگر هرگز نمی توانید از آن خارج شوید. شما دعا می کنید که شما را از بازی اخراج کنند، اما هیچکس این کار را نمی کند. روز به روز علیه شما کار می کند. بسیاری از مردم مجبور می شوند در مشاغلی که دوست ندارند به کار ادامه دهند و زندگی خود را فقط به دلیل داشتن غرامت خراب می کنند. او ناخودآگاه به موسسه ای که در آن کار می کند آسیب می زند. ماهی ها داخل آکواریوم را آلوده می کنند. کارمندان ناراضی داخل شرکت ها را نیز آلوده می کنند. مهم نیست که چگونه به آن نگاه کنید، ضایع است. اگر هنوز در محل کار خود احساس می کنید یک توریست هستید، حتی پس از سال ها، به این معنی است که به آنجا تعلق ندارید. به غرامت فکر نکن نگران سه تا پنج نباشید، کارتان را رها کنید. اگر شغلی را که دوست دارید انجام دهید، در شغل جدیدتان بسیار بیشتر از آن پاداش دریافت خواهید کرد. فقط شبیه من. نکته مهم این است که کاری را که واقعاً دوست دارید انجام دهید.

من چیزی را به شما نمی گویم که با چشمان خودم تجربه یا ندیده باشم. من هم همین مسیر را طی کردم. بیش از هفت سال بود که در بانک کار می کردم و غرامت زیادی در داخل داشتم. هم با همکارانم و هم با مشتریانم رابطه خیلی خوبی داشتم. بنابراین دلیلی برای اخراج من وجود نداشت. اما می دانستم که واقعاً فرد مناسبی برای این کار نیستم. شغل برای من هم مناسب نبود. با وجود گذشت هفت سال، هنوز احساس می کردم که یک توریست هستم. زمان آن رسیده بود که کارم را رها کنم، اما فقط به خاطر این مشکل غرامت نتوانستم آن را ترک کنم.

نکته جالب این است که دلیل اینکه من آن شغل را گرفتم این بود که کار مستحکم بود، بنابراین خطر اخراج وجود نداشت، مانند یک شغل خدمات ملکی بود. دلیل ترک کارم هم همین بود. این ایده که بدانم تا زمان بازنشستگی آنجا خواهم ماند مرا دیوانه کرد. تا زمانی که آنجا ماندم، نتوانستم خودم را درک کنم و می دانستم که عمر انسان بسیار کوتاه است و من روی اسب اشتباهی شرط بندی کرده بودم. بعد از اینکه تصمیم گرفتم کارم را ترک کنم، سه ماه طول کشید تا بتوانم کارم را ترک کنم. در آن دوران سخت ترانه شبنم فرح «گاهی باید از صفر شروع کنی» خیلی به من کمک کرد. با گوش دادن به آن آهنگ تقریباً بیست بار در روز، بالاخره توانستم آن را ترک کنم. خوشبختانه کیبریه در آن زمان هنوز شروع به تفسیر آهنگ نکرده بود. شاید می توانستم به جای استعفا به الکل معتاد شوم، زیرا کیبریه آهنگ را بسیار صمیمانه تفسیر می کند!

وقتی شخصی سالها در یک موسسه کار می کند، دو احساس ظاهر می شود:

اول، به نظر می رسد که شما نمی توانید کار دیگری انجام دهید. شما احساس می کنید این تنها شغلی است که در تمام زندگی تان بلد بوده اید و نمی توانید چیز دیگری یاد بگیرید. من فکر می کنم باید به دلیل تنبلی در این سال ها باشد. وقتی به شغل دیگری تغییر می‌دهید، نمی‌توانید آن شجاعت را از خود نشان دهید، زیرا باید تمام کارهای روزمره خود را رها کنید. زیرا ادامه یک زندگی معمولی بسیار راحت تر از ایجاد تغییرات است. زندگی روتین یکنواخت اما امن است. به همین دلیل است که اکثر مردم ترک منطقه امن را دشوار می دانند. آنها جرات تغییر ندارند و تمام زندگی خود را در منطقه امن می مانند.

ثانیاً، شما احساس می کنید که در بیرون اکسیژن وجود ندارد. انگار زندگی با آن شغل شروع شد و با آن شغل تمام خواهد شد. با این حال، این نیز یک اشتباه است. در داخل و خارج اکسیژن وجود دارد. شما همان اکسیژن را تنفس می کنید. اکسیژن بیرون نه بدتر است و نه بهتر. مستقیم است، همان چیزی است که هست.

اجازه دهید داستانی در مورد آن به شما بگویم:

یک روز، بچه عقابی که از لانه خود افتاده بود توسط جوجه ها پیدا می شود و شروع به بزرگ شدن در قفس می کند. وقتی بچه عقاب گهگاه سرش را به سمت آسمان می‌چرخاند، پرندگانی را می‌دید که در بالا پرواز می‌کنند و از مرغی که فکر می‌کرد مادرش است می‌پرسید: “مامان، آیا ما هم می‌توانیم پرواز کنیم؟” او درخواست کرد. مادرش پاسخ داد: “نه عزیزم، ما نمی توانیم پرواز کنیم.”

– «چرا نمی‌توانیم پرواز کنیم، مادر؟»

• “ما نمی توانیم پرواز کنیم چون جوجه هستیم، عزیزم. جوجه ها نمی توانند پرواز کنند.»

وقتی این عقاب بزرگ شد و بال هایش رشد کرد، این عقاب دو گزینه دارد. یا به قول مادرش باور می کند که مرغ است و بقیه عمرش را مثل مرغ های دیگر در قفس می گذراند یا اینکه عقاب است و بدون ترس بال هایش را به سوی آزادی پرواز می کند.

امروز متأسفانه بسیاری از عقاب ها بدون آگاهی از عقاب بودن در میان جوجه های قفس به زندگی خود ادامه می دهند. این مقاله برای کسانی نوشته شده که فراموش می کنند عقاب هستند. هدف من این است که عقاب ها متوجه شوند که آنها در واقع جوجه نیستند، زیرا مهم نیست که چقدر عقاب باشید، اگر کسی نباشد که به شما نشان دهد چگونه پرواز کنید، تا زمانی که فکر می کنید مرغ هستید ادامه می دهید. همانطور که در میان مرغ های دیگر می مانید. غرامت فقط یکی از قیدهای نامرئی است که ما را به آن قفس می بندد. البته عوامل بسیار دیگری مانند ازدواج، فرزندان، وام مسکن وجود دارد. اگر فرصت داشته باشیم در مقالات دیگر در مورد آنها صحبت خواهیم کرد…

مقالات مرتبط:

حقوق قانون اساسی کارگر: شرایط کار

کارگر حقوق اساسی: شرایط کاری (2)